Ten popularny zwrot „zakochany od pierwszego wejrzenia” nie ma żadnego potwierdzenia w faktach. Nie można zakochać się w kimś na sam jego widok, chociaż zauroczyć się w taki sposób jak najbardziej można. Zauroczenie to wszak rzucenie na kogoś uroku, a szczególnie słaba płeć ma ku temu duże zdolności i preferencje. Jednakże, choć może mało to romantyczne, bardzo często ludzie, którzy się kochają, nie spodobali się sobie od pierwszej chwili. I choć pierwsze wrażenie jest podobno decydujące w ocenie człowieka, to jednak trudno na nim polegać w kwestii tak poważnej i głębokiej, jaką jest miłość. Ona bowiem rodzi się nie na skutek samej atrakcyjności fizycznej partnera (którą zauważamy na plus bądź nie przy pierwszym spotkaniu), ale jest zbiegiem różnych okoliczności, którym wiernie i dzielnie sekunduje czas. Jeśli go, oczywiście, miłości damy...

„Pragnę cię” nie oznacza „kocham”

Słowo miłość jak rzadko które słowo jest nadużywane. Mówimy je wszędzie i prawie każdemu, wyrażając w ten sposób sympatię, uznanie, zadowolenie, przyjemność, rozkosz. Przestaliśmy odróżniać i nazywać uczucia, dzieląc je tylko na dwie kategorie: miłych i negatywnych doznań.
A przecież jest tyle określeń na różne stany doświadczane w życiu, szczególnie te najprzyjemniejsze, kiedy krew zaczyna szybciej krążyć w żyłach, tętno wzrasta, policzki pokrywają się rumieńcem, a całe ciało aż woła „chcę!”. Tak zazwyczaj wygląda zauroczenie. Bo pierwsze spotkanie zazwyczaj wzbudza tylko nasze zainteresowanie i dalszą ciekawość poznawania człowieka. Dopiero w miarę przebywania z nim, obserwacji jak się zachowuje, jak i co mówi, jak jada, jak gestykuluje, czy często i w jaki sposób się śmieje można poczuć coś więcej poza zaciekawieniem. To, naturalnie, nie jest jeszcze miłość, a jedynie stan fascynacji, zauroczenia, magiczny i wspominany zawsze jako cudowny i niepowtarzalny. W tym stwierdzeniu nie ma przesady – nasz mózg bowiem w stanie zauroczenia odbiera wszystkie bodźce w zwielokrotniony sposób. Im bardziej partner zbliżony jest do naszego ideału, tym mocniej na niego reagujemy.

Gdy on(a) odbiega od wyobrażeń

Czasem zdarza się sytuacja odwrotna – gdy poznany człowiek wzbudza w nas pewien dystans, spowodowany jego odmiennością mocno kontrastującą z naszymi wyobrażeniami. Niektórzy jednak nie poddają się i drążą skałę. Jak Basia i Jacek, których pierwsze spotkanie nie należało do zbyt udanych. Umówiła ich ze sobą koleżanka, więc właściwie poszli na randkę w ciemno. Basia to delikatna, elegancka blondynka, której zawsze podobali się silni mężczyźni, najlepiej o ciemnych włosach i takiej samej karnacji. A Jacek jest przeciwieństwem południowej urody. Niewysoki szatyn o niebieskich oczach, szczupły i preferujący bezpretensjonalny strój, czyli t-shirt i dżinsy. Oboje byli zaskoczeni widokiem partnera, bo w głowach zbudowali sobie całkiem inne wizje. W dodatku na początku w ogóle nie mogli się ze sobą porozumieć. On mówił o książkach, których ona na oczy nie widziała, on natomiast niewiele rozumiał z jej wywodu na temat dziecięcej psychologii, którą w tamtym momencie zgłębiała. I gdyby nie ich jakaś dziwna, bo nie do końca zrozumiała determinacja, aby spotkać się jeszcze raz, pewnie nic by z tego nie wyszło. Oboje mówią, że minęło trochę czasu, zanim znaleźli wspólną płaszczyznę zainteresowań. Tą płaszczyzną okazały się góry, które każde z nich uwielbiało, ale na pierwszym spotkaniu żadne nie wspomniało o tej kwestii. Wreszcie pojechali w te góry i tam... się zaczęło.

W romantycznej scenerii, bo na łonie przyrody szybko odrzucili konwenanse (domena Basi) i zaczęli poważnie gadać o życiu. I jakoś tak wyszło, że z tych gór wrócili już jako para.
Miłość potrafi być piękna, ale jeszcze piękniejsze od niej jest zakochanie – ten moment, gdy zdajemy sobie sprawę, że przecież nie znamy jeszcze dobrze drugiego człowieka, a wydaje nam się, że to właśnie musi być ten na całe życie.

I chociaż zakochujemy się bardzo często, to kochamy zaledwie raz albo kilka razy w życiu.


Magda Wieteska